Hiç aklıma gelmezdi!
Bu yaşıma kadar iki ana, birkaç tane de ara darbe gördüm.
Dünyada yaşanan, özellikle 3.Dünya ülkelerindeki darbeleri saymıyorum bile.
İlk askeri darbeyi 8 aylık iken yaşadım; sene 1960, günlerden 27 Mayıs!
Doğaldır. Bizim gibi ülke ve bizim gibi toplumlarda darbeler sıradan hadiseler gibi gelir. Hatta toplumsal siyasi tıkanıklığı aşamadığımız dönemlerde, toplumsal örgütlenme, demokratik mücadele kültürümüzde ol(uş)madığından, “ Ordu Göreve!” gibi militarizme sığındığımız zamanlar az değil hani.
Bu yüzden, bizim gibi ülkelerde darbe olasılığı her zaman var olduğundan ve ana/ara darbelerle büyüyen bir kuşağın nesilleri olarak, bir sonraki askeri ya da askeri darbe karakterindeki sivil darbe mekaniklerinin her an devreye girme düşüncesi hep beynimizin bir köşesine nüfuz etmiş durumda.
Açık konuşmak gerekirse…
Ben yine de komplo teorisi üretmekten yana değilim. Dogmatik söylemlerden komplo teorileri üretmekte üstümüze yoktur. Bu koruya bugüne kadar katılmadım, katılmak da istemiyorum.
Komplo teorilerinin doğru olmadığı gibi bir sonuç çıkartmıyorum. Komplo teorilerinin gerçek olma ihtimalleri de her zaman vardır, tümden red etmiyorum.
Tanımına ister biyolojik, ister mutasyona uğramış sıradan bir virüs deyin, Bu türden gözle görülmeyen, elle tutulamayan, silahlı gücü olmayan mikrobik bir darbeye ilk kez şahit oldum; Corona Virüsü!
Ne virüsmüş!
Adeta bizleri evlerimize hapsetti.
Tam bir sosyal izolasyon halini yaşıyoruz.
Sosyal temas, sosyal yakınlık, sosyal selamlaşma, sosyal kucaklaşma, hatta sosyal… yasak!
Çocuklarımızla, sevdiklerimizle kucaklaşamıyoruz, en yakınlarımızın cenaze merasimlerine gidemiyoruz.
Sevdiklerimiz sesiz sedasız sevdiklerinden uzak birer birer toprağa sırlanıyorlar.
Tamda toprak ananın doğum sancıları çektiği bahar aylarında evlerimize hapsolduk!
Yağmurdan sonra kokan toprağı, kırlarda açan rengarenk çiçekleri, tomurcuk açan ağaçları, rengarenk kelebeklerin havadaki gösterisini, akan derelerin coşkusunu, kuşların özgürce havada kanat çırpınışlarını, çiçekten çiçeğe konan arıların vızıltılarını sanırım çok özleyeceğiz.
Sağlık olsun.
Şu belayı başımızdan def edelim de, varsın bir iki hafta daha evlerimizde kalalım.
Unutmadan…
Devlet yetkililerinin açıklamış oldukları tedbirler paketini tek tek okudum.
Sorarlar adama, ben de soruyorum. “Bu alaka, ne bu demli çay!”
Tek tek buradan detaya girmeyim.
Mümkün mertebe ruh halinize dikkat edin.
Bu günleri mutlaka atlatacağız.
Yazımı bir Karadeniz fıkrasıyla bitireyim.
Temel Tıp’ ı bitirip doktor çıkar çıkmaz memleketi Trabzon’ daki evine gelir. Göreve yarın başlayacaktır. Evlerinin kapısı çalar, açar bakar, gelen komşuları Zehra teyzedir. Eşi Dursun’ un rahatsızlandığını söyler. Temel eve gelir, Tursin Amcanın şikayetini dinler. Tursin Amca çok şiddetli ishal olduğunu söyler. Söyler söylemesine, ilk muayenesi olacağı için teşhisi doğru koymak isteyen bizim Temel bunun üzerine heyecanlanır ve ishal hastalığı için hangi ilacın yazılacağını unutur. Hatırlamayınca belli etmemek için, ilk aklına gelen Xanax isimli antidepresan ilacı yazarak kullanmasını söyler. Dursun amca ilacı hemen alarak kullanmaya başlar. Bir gün sonra Temel ishal ilacının ismini muayenehanesindeki bilgisayardan öğrenir. Hastanın durumu sormak bahanesiyle komşularına gelir, Dursun Amca yoktur, kahveye gitmiştir. Temel bu kez kahveye gelir. Tursin Amice okey oynamaktadır. Doktor Temel, hafifçe Dursun Amicenin kulağına eğilir, nasıl olduğunu sorar. Tursin Amica cevap verir: Her gün Poka bateyrum ama hiç kafama takmeyerum.
Kolay değil, hep birlikte atlatacağız.
Tursin amca gibi yapıp, Coranalı günleri kafaya takmayalım.
Evlere kapandığımız bu günlerde en iyi antidepresan ilacı, sosyal medya üzerinden birbirimizle olan ilişkilerimiz ile bol bol müzik dinleme, kitap okuma, sizleri moral motivasyon takviyesi yapacak komedi filmleri izlemek olacaktır; Mesela Kemal Sunal filmlerini listenin başına koyun derim.
Göreceksiniz, çok iyi gelecek, hepimiz birer “Tursin Amica” olacağız.
