Yağmuru romantik bilirdim oysa, Mersin’e gelmeden evvel. Bir yağdı mı, fokur fokur korku kaplıyor insanın içini. Sanki alıp götürecekmiş gibi büsbütün sokağı, mahalleyi… Bazen taşan suların devirmeye çalıştığı bir TOMA fotoğrafı düşüyor fotoğraf karelerine, bazen de benzin israfına kalmadan akıp giden arabalar… Acıdır ki yağmur yağdı mı, kaybedilen canlar ağrıyor hafızalarda.. O nedenle romantikliği yok yağmurun… Damlaların bulutlardan kentin koynuna süzülüşü cezbedici değil, ne yazık ki…
Yağmur yağmadığı zamanlarda da romantik bir esprisi yok bu kentin.
Misal şöyle güzel mi güzel bir deryaya akayım diye, aklından geçirmeye kalsın insan…
En güzel yerinde iken deryanın dahi, atılan adımlardan biri kaldırımda değişen ve eskisini aratmayan gıcır gıcır bir taşa takılmadan edemiyor.
Mersin’de bir başka mevzu güne gözlerinizi açtığınız an başlıyor.
İnsan her sabah yeni bir umutla başlamak ister hayata…
Sanayi atıkları, havaya karışan zehirli gazlar, hele hele bir Nükleer santral şakası(!) ile geceden kalma canını silkmiş iken, çıkıp evin balkonuna, kentin güzel yüzüne bakıp huzur dolmak istemeye görsün insan…
Her taraf bina, her taraf şantiye, her taraf beton…
Var aslında hafiften sırıtan bir kaç ağaç ama, duruyorlar öylece bir inşaata kurban gidecekleri günü bekleyerek boynu bükük…
Bakmayın sağda solda ‘Mersin yeşile doyacak’ imzalı yazılar yazıldığına,
yerel meclis kürsülerinde vaatlerin tazelendiğine…
Denizimizde gözyaşı, siyasetimizde vaat tükenmedi, tükenmez.
Ama illa da “ben kent adına umutluyum” diyeniniz var ise ve inancınızda noksansız yerinde duruyor ise, vazgeçmeyebilirsiniz tabi şarkınızı söylemekten…
Durun bir, sözlerini hatırlamak üzereyim.
“Kapat gözlerini kimse görmesin. Yalnız benim için bak yeşil yeşil”
Hiç de fena bir şarkı değil ama, umutsuzluğa gidiyor artık “yeşil”…
Gözlerini aç ve bak…
Söze sözle cevap vere vere, hizmetle cevap vermenin vakti çoktan geçti…
