“Hastalar/Kardeşlerim!/İyileşeceksiniz/Ağrılar, sızılar dinecek/Yumuşak, ılık/Bir yaz akşamı gibi inecek/Ağır, yeşil dalların ardından rahatlık/Hastalar, kardeşlerim!/Biraz daha sabır, biraz daha inat…” N. Hikmet.
Evet, zor günlerden geçiyoruz.
Eğer, yaşadığımız dünyayı sarsan haberler 1 Nisan günü açıklansaydı, “1 Nisan şakası” zanneder, “Lades, Lades, Lades!” diye avazım çıktığı kadar bağırırdım.
Böylesini hiç tahayyül etmemiştim.
Yaklaşık 15 günden beridir evlerimize hapsolduk!
Caddeler, sokaklar, parklar, bahçeler bomboş!
Komşu komşuya gidemez olduk!
Kısmen özgür olduğumuz caddelerde, sokaklarda, parklarda, bahçelerde, dere kenarlarında özgürce gezemiyor, biz Home Sepiens’ lerin yerine, kendi alanlarına vahşice saldırdığımız, katlettiğimiz doğanın asli sahipleri hayvanlar özgürce gezebiliyor artık.
Artık, sevdiklerimize sarılamıyor, en yakınlarımızın, sevdiklerimizin cenaze törenlerine katılamıyoruz, bu acı günlerinde yanlarında olamıyoruz!
Pratikte yaşadığımız hayattan günbegün uzaklaşıyoruz. Belki de insanlık yeni bir yaşam biçimine doğdu evirilecektir.
Tam bir sosyal yalnızlık felaketi yaşıyoruz.
Hayatlarımız, sosyal izolasyonun pençesinde. Ne kadar sürecek, şimdilik belirsiz.
Bir hakikat varsa, kısa vadede ekonomik olarak çok kötü yansıması oldu bizlere, ama uzun vadede ruh halimize nasıl yansıyacak, ileride birlikte göreceğiz, eğer gözümüzü çok kısa zamanda “Ruh ve Sinir Hastalıkları Hastanesinde” açmaz isek!
Niye böyle olduk, dünya neden bu hale geldi, insanlık neden çaresiz ve hazırlıksız? Hepsinin ataşehir escort nedenleri vardır. İnsanlık, birbirinden bunun hesabını soracaktır.
Ancak böyle bir hakikat vardır ki; an itibarıyla doğa tüm öfkesiyle insanlıktan hesap soruyor acımasızca. İntikam sırası doğa da!
Açıkça söylemek gerekirse, 2000 yılına girerken, hepimizin içi kıpır kıpır kıpır eden bir olaya şahitlik ediyordu yeryüzü, gökyüzü.
Nedeni de, hatırlandığı üzere adına da “Milenyum” dedikleri “yeni bir bin yıla” merhaba diyordu insanlık.
Herkes gibi bende heyecanlı ve umutluydum.
Güya, eski mitolojik inanışlara, efsanevi anlatılara göre, gelen her yeni bin yıl tüm kötülükleri, felaketleri geride bırakarak, yeni umutları beraberinde getirecek, insanlık mutlu olacak, dünya iyilik ve barış iklimine evirileceği rivayet ediliyordu.
Rivayette olsa, inanmak gerekiyordu.
İstediğimiz dünya özlemi bu değil miydi?
Savaşsız, barış içinde, mutlu, sömürüsüz, sınıfsız, egemenlerin, muktedirlerin olmadığı bir dünya!
Ancak, İspanya Virüsünden 100 yıl sonra, Orta Asya ülkesi Çin’ de başlayan ve yedi düvele yayılan 22. yüzyılda Corona Virüsü karşısında kapitalizm çaresiz, insanlık panik halde!
Türkiye ve benzer ülkelerin, bu gibi durumlarda hazırlıksız oldukları görüldü.
Ama Fransa, ABD, Rusya, Çin, Almanya, İngiltere, İtalya, vb. gibi ülkeler bilimsel olarak hastalıkla mücadele etmenin, evlerinde zorunlu olarak sosyal izolasyona tabi tutulan halkının günlük, aylık sosyal ihtiyaçlarını kiliseleri, sinagogları, havraları aracı kılmadan, karşılayacak kadar hazırlıklıydılar. Tam da bizlerin özlediği gibi, güçlü sosyal devlet olmanın ciddiyeti ile, yaşanan/yaşanacak zorlu günler için de ihtiyatlı olduklarını ispatladılar.
“Bizdeki durum ne?” diye bile sormuyorum. Hep birlikte yaşıyoruz, görüyoruz.
Vicdanı olan herkes, tarafsız olarak bu durumu değerlendirecektir.
Son söz olarak…
Bir Çingene atasözü vardır: “Evde oturan ölür” der. Belki dışarıyı, sevdiklerimizi özleyeceğiz, yakınlarımızın cenazelerine katılamayacağız… ama evlerimizde kalarak, şimdilik bu Roman atasözüne itibar etmeyeceğiz.
Dedim ya “sevdiklerimizin, en yakınlarımızın cenaze törenlerine katılamaz olduk.
Son 15 gün içerisinde, yakalandıkları apansız hastalık sonucu yaşamdan kopan değerli arkadaşımız Çiğdem Akbaba ile Eğitim emekçisi arkadaşımız Nermin Karasu’ nun kardeşinin ölümü…
Bu genç yaşta yaşamdan kopmaları bizleri son derece üzdü.
Biliyoruz, ateş düştüğü yeri yakar!
Asıl üzüntümüz, arkadaşlarımızın, dostlarımızın bu acı günlerinde yanlarında olamamak.
Bundan büyük acı ne olabilir ki!
Acılarını yürekten paylaşıyorum.
Işıklar içinde uyusunlar!
