Çocukken en çok istediğim ve uzaktan seyrettiğim… sadece parmak uçlarım deysin diye beklediğim… gök yüzünü benden daha çok seven oyuncaklarım.
Hem hiç fark etmezdi hangi renkte oldukları. Siyah, beyaz, sarı, kırmızı, mavi yada yeşil… Fakat kırmızının rengi bir başkaydı çocuk yüreğimde. Sonradan öğrendiğim öfkenin bulaştığı şiddet ve kan rengi değil. Sevginin özgür ifade hali gibi, çocukluk düşlerimde zaman sayacımın ekonomik eksileri, parmak uçlarımın arada bir temas ettiği sevdalandığım oyuncaklarım.
Bu satırları yazarken çocukluğumun yine taa en dibine indim.. İki balonu bir arada zor gören dibe, yarım kalmış çocuk duygularım…
Son zamanlarda daha fazla su yüzüne çıkan ölümlerle sonuçlanan çocuk tacizlerine karşı Mersin Kadın Platformunun “çocuk bedenime dokunma” sloganıyla yürüttüğü simgesi kırmızı balon olan kampanyanın bugünkü çabaları…
Büyüdükçe kirlettiğimiz bu yaşamı suratımıza çarpan duyarlı çabayı, yedi yaşında bir çocuk babası olarak umutla alkışlıyorum. Ucuz bir gezegenin küçük bir kara parçasında, yaşamın diyetini çocuklarımıza yaşatan hastalıklı ve yoz bir algının İlk öğretim okullarında dahi kızlı ve erkekli çocukların yan yana oturmalarına tahammül edemeyecek kadar güvensiz ve tehlikeli yönetici bireylere karşı “Çocuk istismarına hayır” diyen Mersin Kadın Platformu iştirakçilerini yürekten kutluyorum.
“Çocuklara Kıymayın efendiler”
Paylaş
