İşçilerin, iş bırakması sebebi ile gündeme oturdu ilkin…
Ardından sağ selamet bitti inşaat…
Tabelasını vurdular alnına…
‘Mersin Şehir Hastanesi’ diye büyük puntolarla alımlı, bir şekil verdiler…
Büyüklüğünden, malzemesinden topladığı havasından geçilmiyor doğrusu…
Kapılar açılsın hastalar teşrif etsin diye, Cumhurbaşkanı ve Başbakan kurdele kesmeye geldiler…
Upuzun bir sırada ellerinde makaslarla ‘kırt, kırt, kırt …’ kestiler kurdeleyi…
Hastane hizmete hazır hale geldiğinin son turnesi idi bu…
İlk haftanın icraatlarını anlatmak için, hastanenin Başhekimi, basın mensuplarını çağırdı…
İlk bir haftada ‘şunları, şunları ve şunları’ yaptık dedi.
Ama bir konuda Büyükşehir belediyesinden yardım istedi…
Hastane, kentin taaa uzak bir yerine konulduğu için ‘hastanın ulaşım sıkıntısı’ diye bir mesele kabak gibi çıktı ortaya…
İyi güzel açılış yapıldı, kurdeleler kesildi de, hastaneye gelebilmesi için hastayı getirecek taşıta ihtiyaç vardı…
Hemen bir kaç gün sonra Büyükşehir Belediyesi’nden açıklama geldi…
‘Taşıtlarımız hazır…’
‘O güzergaha yönlendirilen araçlar şunlar, şunlar ve şunlar’ diye…
‘O güzergahta araçlarımız, şu, şu ve şu saatlerde geçecek’ diye…
Hastane tamam denildi, ee taşıtlara da onay verildi, şimdi sıra müşterilerde…
Pardon, hastalarda diyecektim…
Belediye araçlarının bir hasta için epey uzun süreli aralıklarla geçiş hizmeti sunması, hastaları özel halk minibüslerine binmeye götürdü…
Kiminin böbreklarinde kum var, kiminin tansiyonu var, kimi hamile, kimi yaşlı, kiminin başka bir sıkıntısı…
Minibüsler, hastane kapısından yaklaşık 1 kilometre uzaklıkta indirdi hastaları…
O mesafede bir belediye otobüsü bulan yaşadı.
Bulamayansa, yürüye, yürüye hastalığını taşıyarak omuzlarında mecbur istikameti bitirdi.
Eninde sonunda o hastanenin önüne vardılar…
Başlarını kaldırdılar havaya, bir sağa çevirdiler sonra bir sola…
Gördüler ki, hastane adı gibi bir şehir adeta…
Girdiğin kapıyı çıkmak için tekrardan bulman, yarım saatini alır…
Mecburiyet işte, ‘Besmele’ çekip girdiler kapıdan içeriye…
Dolandılar, dolandılar, dolandılar…
Kimi en son bu kadar dolanmayı, lunaparkta dönme dolapta yaşadığını anımsadı.
Herkes bir telaşla gideceği yeri aradı…
Kimi poliklinik sorup soruşturdu, kimi fiş alacak nerede kesildiğini sordu, kimi röntgen için hangi kata ineceğini sordu…
Duvarlarda daha önceden fikir yürütülüp, hastane yönetimi tarafından duvara asılan bir uyarı kesti yorgun soluklarını…
Üstünde, hastanın kaybolma anında araması gereken hat yazıyor…
Kaybolan hastalar bir bir arıyor…
Kiminin kumu azmış, böbreklerini okşuyor…
‘Kayboldum hattında’ acı sesiyle poliklinik soruyor…
Hat cevap sunuyor…
Hasta, avuçlarıyla dindirmeye çalıştığı acısıyla, anlayabildiği kadarını anlıyor…
Nihayetinde üstün gayret ve başarı ile Allaha emanet yürürken, buluyor polikliniği…
Hasta, kazandığı zaferin farkında…
Gelip dayanıyor kapıya…
Ortalık ‘dünya hastalar günü’ mübarek…
Poliklinik fokur fokur kaynıyor…
Hastalardan hayıflanmalar eksilmiyor…
‘Nerede bu personeller, nerede bu personeller’
Böyle kocaman bir yapıya personel mi yeter yahu…
Bir müddet sonra gelip hasta ile ilgilenenler oluyor… (Sık uygulanan, ‘ayakta tedavi’ usulü)
Hatta bu konu bir keresinde basına dahi yansıyor…
Hastalar, gün içinde hastalıklarından duydukları acıyı unutuveriyor…
Hastanenin, hasta da devasalığından ötürü yarattığı telaş, güzel bir psikolojik terapi biçimi…
Mersin Şehir Hastanesi’nin böylesi takdire şayan ‘hastayı terapi etme’ biçimini tebrik ediyorum…
Etmesem olmaz zaten… Her hak edene hakkı layıkıyla verilmeli… Ben verdim doğrusu…
Tüm Mersin halkı, bu ilgi ve alakanın değerini bilir diye düşünüyorum…
He onca kuru laf arasında unuttum da; Allah aşkına söylesin biri, bu Mersin insanı ne etti size?
