Türkiye’deki siyasal kutuplaşma, (Cumhur)başkanlığı sisteminin de etkisiyle daha da kötüleşiyor. ‘Başkanlık sistemi, koalisyonlara son verecek, Türkiye’ye istikrar gelecek’ dediler. ‘Doğru değil!’ dedik. ‘İstikrar dediğiniz şey, sadece siyasal yürütmenin (iktidarın) görev süresi ile sağlanamaz’ dedik. ‘Bakın dünyadaki başkanlık sistemlerine, istikrar var mı’ dedik, bildiklerini okudular. Hadi Türkiye’deki gelişmeleri analiz edelim.
‘Cumhurbaşkanlığı sistemi’ diye adlandırdıkları başkanlık sistemi, daha yürürlüğe girmeden, koalisyonlar seçim ittifakı adı altında gündeme geldi. Makyavelist iktidar hırsı, bu koalisyonları zorunlu kılacaktır. Başkanlık sisteminin, Türkiye’deki bu işleyişi, seçim ittifaklarını / koalisyonları zorunlu hale getirecektir. Bu, (Cumhur)başkanlığı sisteminin birinci sonucudur. İkincisi ise, şu an için gündeme gelmeyen bu seçim ittifaklarının siyasal ve toplumsal düzeyde derinleştireceği kutuplaşmadır.
Bir kere, başkanlık sisteminde, iktidar olmak için geçerli oyların % 50+1 gerektiğinden, koalisyon kaçınılmaz hale geliyor. Bir partinin / adayın potansiyeli, % 50+1’i geçse de, riske girmemek gerektiğinden, çok küçük gruplara dahi hoş görünmek gerekir. Türkiye’deki mevcut tartışmalara baktığınızda bunu çok açık görürsünüz. Parti ismi yazmaya gerek yok, yüzde 1-2’lerde gezen partiler, 2019 (Cumhur)başkanlığı seçimlerine ilişkin kıymete binmiş durumdalar. Bu partilerle, 2019’u kazanmak isteyen büyük partiler de sıkı biçimde temaslara başladılar. bayburt escort
2019 için ilk harekete geçen, yani seçim ittifakını / koalisyonlarını gündeme getiren AKP oldu. Sayın Dr. D. Bahçeli (MHP’liler değil) ile bunun yasal altyapısını da oluşturmak için çalışıyorlar. Yasal düzenleme ile (Cumhur)başkanlığını AKP’ye verip, MHP ve BBP’ye de milletvekilliği verip uzlaşmaya çalışıyorlar. Birlikteliğin, seçimden sonrasını, (Cumhur)başkanlığı yardımcıları, bakanlıkların paylaşımı vs. gibi, içerip içermediğini bilmiyoruz. Ancak sorun olarak gördüğüm; bu gelişmeler, bu pazarlıklar değil. Benim ilgilendiğim, bu tür ittifakların uzun dönemli toplumsal ve siyasal sonuçları… Çünkü bu görüşmeler, 2019 seçimi ile sınırlı olmayacak, partilerin söylemlerini etkileyecektir.
Bugün de gördüğümüz gibi, bu koalisyon uğruna AKP, daha önce bizzat Cumhurbaşkanı Sayın Recep T. Erdoğan’ın ağzından reddettiği aşırı milliyetçiliğe sarılmış durumda gözükmektedir. Bu, 2019’u kazanmaya dönük bir taktik mi, yoksa özümsenmiş bir yaklaşım mı zaman gösterecektir. Ancak bugün için, gidilen yol, AKP’nin daha da sağa kayması ve Türkiye’nin en temel sorunlarından olan Kürt sorununu çözmesinden uzaklaşmasına götürmüştür. AKP bunu, oyları içindeki önemli miktarı oluşturan muhafazakar Kürt seçmene rağmen yapmaktadır. AKP’yi buna zorlayan en önemli etmen, (Cumhur)başkanlığı sistemidir diyebiliriz, çünkü (Cumhur)başkanı seçilmek için artık %50+1 oy gereklidir. Oysa parlamenter sistemde, % 10 barajının da katkısı ile AKP %35 oy ile iktidara gelebilmiş ve kendi politikalarını yürütebilmiştir.
AKP’nin, sayın Dr. D. Bahçeli’yi (MHP’lileri değil) yanına alarak başlattığı bu seçim ittifakı, ister istemez CHP gibi diğer partileri de etkisi altına alacaktır. CHP de, ister istemez sola doğru kaymak, yani merkezden uzaklaşmak zorunda kalacaktır. Diğer bir ifade ile şu an için büyük olan iki partinin, (AKP ve CHP) daha sağa ve sola doğru itilmesi sonucunu doğuracaktır. Siyasal (ve de toplumsal) düzeyde, iki kutupluluğun daha da keskinleşmesi, yani AKP ve CHP’nin daha da sertleşmeleri sonucunu doğurabilir. Siyasal düzeydeki kutuplaşma, toplumsal düzeye yansıyacaktır, çünkü seçimlerde tek tek partiler değil, iki kutup yarışacaktır.
Sonuçta olan Türkiye toplumuna olacaktır.
Türkiye’nin 1970’lerin siyasi-toplumsal ortamına dönülmesi istenmiyorsa, bir an önce (Cumhur)başkanlığı sistemi terk edilmelidir. Tabii bu durumu daha kötüleştirebilecek olan Orta Doğu’da yaşananlar da unutulmamalıdır.
