Vahşet, sadece bedenimize işkence yapmakla kalmıyor, sevdiğimiz her şeyi beyinlerimizden silip adeta bizleri birer robot haline getiriyordu zindanın kör karanlığında..
İnanır mısınız? üç yaşındaki çok sevdiğim yeğenimin adını unutmuştum orada. Annem görüşe geldiğinde adını sordum. Annem hafızamı yitirdiğimi sanmıştı… ağlayarak, “Yasemin” dedi. Görüşme esnasında yanımda duran asker “Yasemin”i şifre olarak anladı ve günlerce hücrede Yasemin için işkence gördüm.
Yasemin çiçeği için işkence gören var mıydı acaba dünyada? onu çok merak ediyorum. Hayal kurmak bile yasaktı..Ama biz inadına hayallerin en romantiğini, en estetiğini ve en insani olanını hep kurduk.. hem de yalnızca Yasemin’i değil, bütün çiçeklerin omuz omuza verip renklendirdiği bahçelerde kahkaha atarak…
